ای آر پایانامه

 

  تحقیق در مورد یونجه pdf دارای 9 صفحه می باشد و دارای تنظیمات در microsoft word می باشد و آماده پرینت یا چاپ است

فایل ورد تحقیق در مورد یونجه pdf   کاملا فرمت بندی و تنظیم شده در استاندارد دانشگاه  و مراکز دولتی می باشد.

این پروژه توسط مرکز مرکز پروژه های دانشجویی آماده و تنظیم شده است

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل ورد می باشد و در فایل اصلی تحقیق در مورد یونجه pdf ،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن تحقیق در مورد یونجه pdf :

یونجه
فهرست مطالب

مقدمه 1
تولید یونجه با کیفیت بالا 1
کودهای مورد نیاز زراعت یونجه 3
ازت 4
تهیه زمین 4
خصوصیات گیاه‌شناسی 5
توصیه 6
تاریخ و روش کاشت 7
داشت 7
برداشت 8
فسفر 8
پتاس 8
گوگرد 9
بیماری های یونجه Diseases of Lucern 10
بیماری های ویروسی 13
بیماری فیتوپلاسمایی 15
منابع 17

مقدمه
یونجه نباتی علوفه‌ای از خانواده بقولات است که امروزه کشت آن به سرعت در حال توسعه است. مصرف این محصو به علت کیفیت بالا و خوش خوراکی و همچنین دارا بودن ذخایر غذایی، مانند: پروتئین و مواد غذایی مختلف از قبیل: کلسیم و حتی انواع ویتامین‌ها (به ویژه ویتامین‌های A, C) از اهمیت بالایی در تغذیه و سلامت دام برخوردار است. توسعه کشت نباتات علوفه‌ای، بالاخص یونجه علاوه بر تامین قسمتی از کمبود غذایی مورد نیاز دام‌های استان برای کشاورزی و حفظ منابع طبیعی و اقتصاد استان، حائز اهمیت است.
تولید یونجه با کیفیت بالا
از یونجه به صورت‌های مختلف بهره‌برداری می‌شود. این گیاه به صورت علوفه خشک، سلویی، چرای مستقیم و علوفه سبز درو شده و به مصرف می‌رسد. کیفیت آن در تناوب با گیاهان دیگر بی‌رقیب و بی‌نظیر است. برای دستیابی به عملکرد بالا و کیفیت خوب مزارع یونجه، مدیریت ویژه‌ای لازم است که کشاورزان باید آن را درنظر بگیرند. موفقیت در کشت یونجه و پایداری آن به 3 مرحله وابسته است:
1 مرحله استقرار گیاه؛
2 نگهداری از گیاهان؛
3 برداشت صحیح و اصولی.
یکی از راه‌های افزایش عملکرد یونجه، استقرار و پایداری گیاه یا به عبارتی تراکم و قوی بودن مزرعه است. در یک مزرعه با گیاهان مقاوم و باثبات، ضمن داشتن عمکلرد بالا، توان رقابت با علف‌های هرز نیز افزایش می‌یابد، استقرار ضعیف یونجه، تراکم علف‌های هرز را در مزرعه زیاد کرده و موجب رشد بیشتر آنها خواهد شد.

طول هر کرت، بسته به ساختمان خاک و چگونگی شیب زمین متغیر است. در خاک‌های شنی رسی طول هر کرت را نسبت به خاک‌های رسی شنی کمتر درنظر می‌گیرند. حداقل طول کرت‌های زراعت یونجه، معمولاً 50 متر و حداکثر آن گاهی به 100 متر هم می‌رسد. بعد از آماده شدن ردیف‌ها و کرت‌‌ها، نهرهای مخصوص آبیاری احداث خواهد شد.
پس کشت بهاره یونجه با شخم عمیق زمین در پاییز، آغاز می‌شود. سپس در بهار پس از یک شخم دیگر (در صورت لزوم) دیسک زدن، دندانه زد، مرزکشی و سرانجام نهرکنی مزرعه یونجه آماده برای آبیاری خواهد شد.
البته مطالعه کشت یونجه‌های یکساله (M. Scutellata)‌در طرح مقایسه عملکرد یا بررسی فصل کاشت یونجه یکساله در منطقه گرگان و دشت، تایید کننده این مطلب است که بهترین فصل کاشت این گونه در منطقه پاییز بوده و حداکثر تولید ماده گیاهی (بیوماس) آن در فاصله زمانی فروردین ـ اردیبهشت به دست می‌آید.

کودهای مورد نیاز زراعت یونجه
کودهای فسفاته، ازته، سولفات پتاسیم، گوگرد و ریزمغذی‌های قبل از شخم و کشت یونجه مصرف می‌شوند و سپس اقدام به شخم زدن می‌کنیم. در صورت استفاده از کود حیوانی، بهتر است دو ماه قبل از کاشت بوسیله شخم با خاک مخلوط شود. بهترین راه برای شناسایی کمبود مواد غذایی در خاک، آزمون خاک است که قبل از یونجه‌کاری اقدام به تهیه نمونه خاک می‌نماییم.
ازت
به دلیل همزیستی گیاه با باکتری‌های تثبیت کننده ازت خاک Rhizobium meliloti انتظار می‌رود که یونجه قسمت عمده نیاز خود را از طریق باکتری‌های تثبیت کننده همزیست دریافت کنند، ولی به دلیل شرایط آب و هوایی و خواص فیزیکی و شیمیایی خاک‌ها و چین‌برداری زیاد و در صورت عدم تلقیح بذر به باکتری بهتر است کود ازته را قبل از کاشت مقدار 30-20 کیلوگرم در هکتار (به عنوان کود استارتر) و پس از هر چین 25-20 کیلوگرم در هکتار به صورت سرک مصرف ‌کنیم.
در این صورت، عملکرد و دوره پایداری گیاه کاهش می‌یابد. لذا بسیار مهم است که قبل از کاشت یونجه، با علف‌های هرز به صورت جدی مبارزه شود. یونجه از جمله محصولاتی است که دارای بازدهی اقتصادی خود بوده و در صورتی که کاملاً از آن مواظبت شود، می‌توان تا پنج سال از این زراعت بهره‌برداری کرد.
تهیه زمین
یونجه را می‌توان در دو فصل بهار و پاییز کشت نمود. در کش‌های پاییزه، قبل از شروع بارندگی، خاک را به عمق 30-25 سانتیمتر (بسته به ساختمان خاک) ‌شخص عمیق می‌زنند، بعد از فرا رسیدن بهار یا یکی دو هفته قبل از کشت در صورت لزوم، شخم دیگری، این بار در جهت عمود بر شخم پاییزه، زده می‌شود. این شخم باعث خرد کردن کلوخه و دفن مابقی علف‌های هرز و بقایای گیاهی می‌شود.
بعد از شخم بهاره، دیسک می‌زنند و در صورت وجود بقایای خشتی یا ریشه علف‌های هرز باید به وسیله دندانه آنها را جمع‌آوری کرده، سپس زمین را تسطیح می‌کنند. عمل تسطیح دوباره در جهت عمود بر هم انجام می‌گیرد. تسطیح زمین در زراعت‌های مکانیزه یونجه، اهمیت دارد. فواصل ردیف‌های کشت یونجه را 50-20 سانتیمتر انتخاب می‌کنند.

این گیاه مهمترین گیاه علوفه‌ای دنیا و اولین گیاه علوفه‌ای اهلی شده، به شمار می‌رود که بشر اولیه آن را به درستی به عنوان یک گیاه با ارزش از لحاظ تغذیه دام تشخیص داده است. مرکز جغرافیایی یونجه را اغلب ایران می‌دانند و باید گفت که کاشت یونجه از دیرباز در ایران معمول بوده است و به عنوان ملکه گیاهان علوفه‌ای و همچنین طلای سبز شناخته شده است. از آنجایی که ریشه‌های یونجه سبب تثبیت نیتروژن در خاک می‌شوند، کشت آن برای تناوب زراعی، بسیار مطلوب است، زیرا علاوه بر توسعه و بهبود خاک، نیتروژن تثبیت شده برای محصولات بعدی فراهم می‌شود.
خصوصیات گیاه‌شناسی
یونجه گیاهی است دارای ریشه راست و عمیق که از رشد مریستم انتهایی ریشه‌چه، حاصل می‌شود. به موازات پیدایش ریشه اولیه، قسمت زیر لپه نیز رشد کرده و لپه را از خاک خارج می‌کند. ساقه اصلی یونجه دارای انشعاب‌های بسیار زیاد و ظریفی است که هر کدام برگ‌های مرکب زیادی را در بر دارد.

توصیه
قدرت اسیدی یا pH مطلوب خاک برای کشت یونجه را باید حدود 7 (یا خنثی) درنظر گرفت. pH بالاتر از 7 (قلیایی) برای زراعت یونجه مناسب و کمتر از 7 (اسیدی) نامناسب است. به همین دلیل زراعت یونجه در خاک‌هایی که در آنجا میزان بارندگی بالا و خاک نیز اسیدی است،‌ یا عمل نمی‌آید و یا در صورت پاگرفتن زراعت، عملکر‌د آن بسیار ناچیز و طول عمر آن کوتاه است.
بنابراین برای فراهم آوردن شرایط مناسب رشد و نمو برای یونجه در خاک‌های اسیدی،‌ باید به خاک‌هایی که pH کمتر از 7 دارند، به مقدار لازم آهک داد. آهک را باید حدود 6 ماه قبل از کاشت، به خاک اسیدی اضافه کرد و یا می‌توان نصف آن را در موقع کشت و نصف دیگر به عنوان سرک به زمین داد
.
تاریخ و روش کاشت
میزان بذر لازم برای کشت یک هکتار یونجه، 25-20 کیلوگرم در هکتار است. باید توجه داشت که بذر یونجه را قبل از کشت با باکتری مخصوص یونجه آغشته می‌کنند. کاشت باید سطحی انجام شود (2-1 سانتیمتر)، زیرا در غیراینصورت احتمال پوسیدگی بذر زیاد است. فقط در خاک‌های سبک می‌توان عمق کاشت را بیشتر گرفت. یونجه را می‌توان در اوایل پاییز پس از برداشت محصولات تابستانه یا اوایل بهار کاشت.
داشت
آبیاری بخصوص در اوایل دوره رشد اهمیت دارد. به طور کلی، فواصل آبیاری بین 12-7 روز است. باید توجه داشت که یونجه جوانه زده نسبت به زیادی و یا کمبود آب آبیاری، شوری خاک و یا سله بستن سطح خاک، حساسیت خاصی نشان می‌دهد. به همین منظور بهتر است بعد از هر دو چین یونجه، حدود 80-50 کیلوگرم اوره به صورت سرک مصرف نمود.
برداشت
برداشت یونجه به دو طریق دستی و ماشینی صورت می‌گیرد. در زراعت‌های کوچکتر، یونجه را با داس‌های مخصوص درو نمود، سپس به جمع‌آوری آن اقدام می‌نمایند که می‌توان آن را به صورت تر به مصرف تعلیق دام رسانید یا آن را برای ذخیره‌ زمستان خشک نمود. در صورتی که بخواهند یونجه را به صورت خشک در زمستان استفاده کنند،
فسفر
در صورتی که فسفر قابل استفاده خاک کمتر از 5p.p.m باشد، مصرف 200 کیلوگرم در هکتار کود سوپر فسفات تریپل مورد نیاز است. به طور متوسط میزان فسفر اکثر خاک‌ها بین 5-10p.p.m است و در صورتی که آزمون خاک انجام نشده باشد، مقدار 150-100 کیلوگرم در هکتار کود سوپرفسفات تریپل استفاده گردد. کودهای فسفاته به دلیل عدم تحرک در خاک باید در عمق مناسب جاگذاری شوند، بهتر است بوسیله شخم با خاک مخلوط شود. علائم کمبود فسفر در یونجه توقف رشد،‌ تاخیر در گلدهی و باریک و ضعیف شدن رنگ تیره گیاه می‌باشد.
پتاس
پتاسیم بعد از ازت، بیشترین عنصر غذایی مورد نیاز یونجه است. نظریه برداشت مکرر از محصول مقادیر قابل توجهی پتاسیم از خاک خارج می‌شود. افزودن پتاسیم سبب افزایش مقاومت گیاه به بیماری و نیز جلوگیری از خوابیدگی و افزایش محصول در واحد سطح می‌شود.
در اثر کمبود پتاس، رشد ساقه‌ها و ریشه‌ها کم می‌شود و لکه‌های کوچک سفید یا زردرنگ در اطراف برگ‌چه‌ها نمایان می‌شود و در برخی موارد حاشیه‌ برگ‌ها به رنگ قرمز یا قهوه‌ای درآمده و برگچه‌ها به صورت فنجانی به سمت پایین متمایل می‌شوند و در صورت تشدید کمبود، برگ‌ها می‌ریزند.

دو نوع کود پتاسه وجود دارد که سولفات پتاسیم بهتر است قبل از کاشت توسط شخم با خاک مخلوط شود و از کود کلرور پتاسیم به صورت سرک مصرف شود.
در اراضی شور، کود کلرور پتاسیم توصیه نمی‌شود، ولی به طور متوسط 150-100 کیلوگرم
در هکتار قبل از کاشت و پس از هر چین به همراه کود ازته مقدار 50 کیلوگرم در هکتار به صورت سرک توصیه می‌شود.
گوگرد
نیاز بعضی از گیاهان مخصوصاً یونجه به گوگرد بیشتر از فسفر است. گوگرد را می‌توان به مقدار 1000-500 کیلوگرم در هکتار همراه با باکتری تیوباسیلوس و یا مقدار زیادی کود حیوانی توسط شخم با خاک مخلوط نمود. در اثر کمبود گوگرد، برگ‌های بالایی گیاه به رنگ زرد روشن درمی‌آیند و در صورت تداوم کمبود، رشد و بلوغ گیاه به تاخیر افتاده و یا متوقف می‌شود. برگ‌ها باریک و دراز می‌شوند و انشعابات بوته غیرعادی و به تدریج مزرعه تنک می‌شود.
بهتر است که آن را بسته‌بندی نموده تا از ضایع شدن آن جلوگیری شده و حمل و نقل آن ساده‌تر شود. در زراعت‌های وسیع، از نظر اقتصادی بهتر است که از ماشین برداشت و بسته‌بندی استفاده شود.
یونجه کاشته شده در اوایل پاییز را نباید همان سال برداشت نمود. یونجه جوان و تازه کشت شده را باید مواظبت کرد تا در سال‌های بعد محصول مرغوب‌تر و بیشتر تولید کند. در برداشت یونجه لازم است دقت شود که ساقه آن حدو 5 سانتیمتر از سطح زمین بریده یا چیده شود، نه اینکه کنده شود. برای سرعت بخشیدن به رشد ریشه و شاخ و برگ گیاه لازم است یونجه را در سال اول کاشت یا چین اول هنگان گل دادن کامل برداشت نمود.
ولی بهترین تاریخ برداشت در سال‌های بعد، زمانی است که نیمی از بوته‌های مزرعه به گل رفته باشد، زیرا در زمان گل دادن کامل یا از گل افتادن و به بذر نشستن، الیاف زیاد و مواد قابل هضم کمتری دارد. چین‌های به موقع، موجب تنومندی بوته‌ها می‌شود و همچنین در زمین گل کردن کامل به دلیل خوابیدگی بوته، همچنین کاهش میزان برگ و افزایش الیاف ساقه علوفه از ارزش غذایی پایینی برخوردار است.
بیماری های یونجه Diseases of Lucern

الف – بیماری های قارچی

1 – بیماری سفیدک داخلی یونجه Downey Mildew of lucern
• عامل بیماری Peronospora trifoliurum f.sp. medicaginsis-sativa
سفیدک داخلی یونجه از شایع‌ترین بیماریها در یونجه بشمار می رود. با اینحال این بیماری بندرت خسارات شدید وارد می‌آورد. شرایط مساعد برای این بیماری شرایط آب و هوایی خنک و مرطوب می باشد.

برگها در ابتدا رنگ پریده شده و بتدریج زرد می‌شوند و بنظر پیچ خورده می‌رسند. در مراحل پیشرفته لکه ها قهوه ای می شوند و اطراف آن زردی دیده میشود. در زیر برگ پوشش ظریف و خاکستری تا بنفش رنگ قارچ در شرایط مرطوب ظاهر می شود. این بیماری در بهار و در پاییز مشکل ساز می باشد.
پوشش قارچی شامل اسپورانژیوم‌ها و اسپورانژیوفوری است که دارای انشعابات دوشاخه است.
کنترل بیماری
1 – ارقام مقاوم به این بی

ماری وجود دارد.
2 –در صورت شدید بودن بیماری برداشت سریع یونجه و کم کردن فاصله چین ها توصیه می شود. برداشت موجب برداشته شدن اکثر بافت های آلوده وکاهش رطوبت در کانوپی محصول می شود.
3 – تناوب با محص

ول غیر لگوم
2 – زنگ یونجه Alfalfa rust
عامل بیماری Uromyces striatus f.sp. medicaginis
زنگ یونجه از شایعترین بیماری های قارچی یونجه در کشور می باشد. این زنگ یک زنگ ماکروسیکل و دومیزبانه می باشد. میزبان حدواسط این زنگ گیاهان فرفیون می باشد و مراحل اوریدیا، تلیا و بازیدیا بر روی یونجه و مراحل پیکنیا و ائیسیا در فرفیون دیده می شود.
جوش های اوردیایی با رنگ مایل به قرمز اغلب در قسمت زیری برگها دیده می شوند. برگهایی که آلودگی شدیدی دارند زرد شده و پیش از موعد فرو می ریزند. این بیماری در شبدر نیز دیده می شود.

کنترل بیماری
استفاده از ارقام مقاوم
از بین بردن فرفیون های اطراف مزرعه
کم کردن فاصله چین ها
3 – لکه قهوه ای یونجه Alfalfa Brown Spot
عامل بیماری Pseudopeziza medicaginis

یکی از مهمترین بیماریهای گیاهان زراعی می باشد که باعث افت شدید عملکرد و کیفیت محصول می شود.
علایم بر روی برگهای جوان ظاهر می شود. لکه های گرد و کوچک (به قطر 1 تا چند میلیمتر) قهوه ای رنگ که دارای حاشیه منظم می باشد، ایجاد می شود. معمولاً این لکه ها بهم نمی پیوندند. در وسط لکه ها اندام زایشی جنسی قارچ (آپوتسیوم ها) قابل مشاهده می باشند. این آپوتسیوم ها بدون پایه بوده و حاوی آسکها و رشته ها عقیم می باشند که در کنار هم قرار گرفته اند. آپوتسیوم ها در داخل استروما قرار داشته و دارای آسکهای استوانه ای شکل و باریکی می باشند که در داخل خود حاوی آسکوسپورهای تک سلولی شفاف و تخم مرغی شکلی می‌باشد. پارافیزهای گرزی شکل (رشته های عقیم) در این قارچ در بین آسکها با اندازه ای بزرگتر قرار دارند. آپوتسیوم ها ددر زیر اپیدرم تشکیل شده و پس از جذب رطوبت آسکها متورم و اپیدرم پاره و آسکها در معرص قرار می گیرند. برگ های مبتلا زرد شده و فرو می ریزند. این قارچ خنک دوست است و از اینرو بیماری در اوایل بهار و اواخر تابستان که هوا خنک است شدید تر می شود.

فرم غیر جنسی قارچ در طبیعت مشاهده نشده است و انتشار و تکثیر بیماری به عهده آسکوسپورهای فرم جنسی قارچ می باشد. برای مشاهده بخش غیرجنسی قارچ می توان قارچ را در محیط غذایی کشت داده و مرحله کنیدیزایی آن را مشاهده نمود. قارچ، زمستان را به صورت آپوتسیوم در بقایای گیاهی سپری می کند. در بهار با تامین رطوبت و دمای مناسب آسکها و آسکوسپورها از آپوتسیوم ها آزاد و آلودگی های بهاره آغاز می شود.
کنترل بیماری

بهترین راه مبارزه افزایش تعداد چین‌ها است. رعایت اصول صحیح آبیاری و استفاده از ارقام مقاوم توصیه شده است. درصورتیکه یونجه برای بذرگیری کاشته شده است می توان از سموم مختلف مثل بنومیل 4/0 در هزار و توپسین 3 – 2 در هزار نیز می توان استفاده
2 – سفیدک سطحی یونجه Alfalfa Powdery mildew
عامل بیماری Erysiphe polygoni
ویژگی ها مثل سایر سفیدکهای سطحی می باشد.
بیماری های ویروسی
1 – بیماری ویروسی موزاییک یونجه Alfalfa Mosaic Virus (AMV)
عامل بیماری Alfalfa Mosaic Virus (AMV)

این بیماری مهمترین بیماری ویروسی یونجه در دنیاست. گیاهان آلوده دارای موزاییک خفیف در برگها تا زردشدن کامل آنها می باشند. گاه ممکن است گیاهان آلوده فاقد علایم باشند. ممکن است تعداد کثیری از گیاهان مزرعه دچار این ویروس باشند ولی علایمی ندهند. این ویروس توسط گونه های مختلف شته ها مثل شته نخود و شته آبی یونجه منتقل می شود. این بیماری توسط بذر نیز در یونجه انتقال می یابد.از اینرو که ویروس با شیره گیاهی نیز قابل انتقال می باشد براحتی با ابزار و ماشینهای برداشت نیز انتقال می یابد.
سویه های زیادی از این ویروس وجود دارد که تعداد زیادی از گیاهان مختلف را آلوده می سازد. از جمله این گیاهان می توان به فلفل، گوجه فرنگی، سیب زمینی، کاهو، بقولات و ; اشاره نمود. این بیماری در سیب زمینی به بیماری Calico نیز معروف می باشد.
ویروس عامل بیماری دارای 4 پیکره باسیلی شکل با اندازه های مختلف می باشد.
کنترل بیماری

استفاده از رقم های مقاوم بهترین روش مبارزه است.
استفاده از بذور سالم و عاری از بیماری
مبارزه با ناقلین (شته ها) قبل از تغذیه از گیاهان سالم در صورت صرفه اقتصادی
کنترل سایر میزبانان حساس به این ویروس توصیه شده است
بیماری فیتوپلاسمایی

1 – بیماری جارویی یونجه Lucerne proliferation
عامل بیماری یک فیتوپلاسما یا شبه مایکوپلاسماست.
این بیماری در ایران بویژه استان سیستان و بلوچستان، کرمان، ‌هرمزگان دیده می شود و دارای طیف وسیع میزبانی است (16 خانواده). گیاهان مبتلا دچار کوتولگی شدید شده و برگها کوچک می شوند و در اثر کاهش فاصله میانگره ها و رشد جوانه ها و شاخه های متعدد در محل طوقه و ساقه حالت جارویی ایجاد می شود. رنگ گلبرگها سبز شده (Viresence) و اجزای گل به برگ تبدیل می شود (Phyllody). بیماری انتقال مکانیکی ندارد و از طریق بذر، خاک، آب آبیاری، ادوات و وسایل برداشت، حیوانات و غیره منتقل نمی شود. ناقل بیماری زنجره ای با نام علمی Urosius albicinctus می باشد و در ایران فقط در استان فارس شناسایی شده است.

کنترل بیماری

1 – بازدید مستمر مزرعه و انهدام بوته های مبتلا در مناطقی که بیماری به تازگی دیده شده است. قبل از آن سمپاشی با حشه کش های قوی توصیه می شود.
2 – در مناطقی که بیماری معمول است، حذف تدریجی مزارع قدیمی و جایگزینی آن با کشتهای جدید و حفظ فاصله با کشت های قدیم
3 – دیر کاشت مزارع جدی در پاییز برای همزمانی سبز شدن یونجه با کاهش فعالیت زنجره های ناقل
4 – بلافاصله پس از سبز شدن سمپاشی با حشره کش ها اقدام شود. سمپاشی مجدد در بهار و اسفند همزمان با هجوم زنجره ها
5 – عدم نقل و انتقال یونجه به مناطق سالم (یونجه خشک کاملاً بی خطر است)
6 – مزارع یکنواخت باشد و تنک نباشد.
7 – کاشت سورگوم اطراف مزرعه
از سایر بیماری های مهم یونجه می توان به موارد زیر اشاره نمود:
سس یونجه
نماتد ساقه و پیاز در یونجه
لکه آجری یونجه
پژمردگی آوندی باکتریای یونجه

منابع

www.wikipedia.com
www.keshavarz.ir
www.tebyan.ir

 

کلمات کلیدی :